سـقـا بـه آب، لـب ز ادب آشـنـا نـکـرد            از آب پُرس از چه ز سـقـّا حـیـا نکرد

تجـدیـد شد وضوی نـمـاز امـام عـشـق            بیهـوده دستِ خویش به آب آشنـا نکرد

تن چاک چـاک دید و به بیداد، تن نداد            سر شد دو تا و قد برِ دونان، دو تا نکرد

«غیر از دمی که مشک به دندان گرفته بود            در عُـمرِ خـویش خـندهٔ دندان‌نما کرد»

دندان کـند کمک، چو گره وا نشد ولی            دنـدان او هـم آن گـره بـسـتـه وا نکـرد

معراج او به روی زمین شد ز پشت زین            همچون نَبی عروج به سوی سما نکرد

مسجود را ندیده سر از سجده برنداشت            حقِ سجود عشق، چو او کس اَدا نکرد